ماهگرد بیست و سوم

دختر عزیزم! گذر روزها آنقدر به سرعت هست که فرصت نکنم دستی به قلم ببرم و لحظه لحظه لذتِ با تو بودن را انشا کنم. این روزها تمام هم و غم من پر کردن خلاء احساسی توست؛ به همین جهت عصرهای ما به رفتن به باغ و پارک و میهمانی خلاصه می شود و سرگرم کردن تو !!! آنقدر متفاوت شده ای که اصرار داری حتی موقع غذا پختن بغلم باشی و کمک کنی (و البته بیشتر نظارت)! با اینکه به نظر می رسید با پروژه از شیر گرفتن خوب کنار آمده ای ولی همچنان عصرها که از سرِ کار بر می گردم یا حوالی شب، تاکید می کنی که می می تلخه و این نشان می دهد تو هنوز با این مسئله درگیری. از طرفی، اخیرا یاد گرفته ای که بدجور چنگ می زنی (خصوصا موقع عصبانیت – که معمولا وقتِ خوابِ نیم روزی است!). بعضی اوقات هم به یک چیز الکی گیر می دهی و سر به گریه بر می داری و دیگر به هیچ نحوی آرام نمی شوی و در این مواقع کلا با من لج می کنی و اصرار داری نزدیکت نیایم و اصلا حرفی نزنم. به خاطر ِ همین ترجیح می دهم با هم توی خانه نمانیم و عصرها می زنیم بیرون که خب، روش ِ خیلی خوبی برای سرگرم کردن و خستگی توست و البته بیشتر خستگی من! چون ناچار می شوم شبها که می خوابی تدارک ناهار فردا را ببینم و یک جورایی کم خواب و بی حوصله شدم. نکته ی جالب این روزها این است که اصرار داری کارهای مربوط به خودت را خودت انجام بدهی و اگر از عهده خودت بر نمی آید، بابایی نه مامان! لذا لباس عوض کردن و حمام بردن و ... افتاده روی ِ دوش بابایی! و جالب انگیز تر اینکه حتی به جد اصرار داری که او دایپرت را عوض کند. (منم بد جنس!خوشم میاد!!) شیطنت ها و بازیگوشی های تو هم اخیرا انتها ندارد و طبق معمول کم خوابی. ولی امیدوارم سالم و شاد باشی و از در و دیوار بالا بروی! و هر چه زودتر با نبودِ می می کنار بیایی و همان دخترِ مهربان ِ سابق بشوی که اصلا گریه کردن را هم بلد نبود ، چه رسد به نق زدن و بهانه گیری و جیغ کشیدن و چنگ انداختن!! از صمیم قلب دوستت دارم، ستاره ی کوچک ِ خوشبختیِ من. وهمچنان افسوسِ روزهای در آغوش کشیدنت را می خورم و دلتنگ نگاههای معصومت وقت شیر مکیدن می شوم. تو بهترین اتفاق ِ زندگی منی. شاد باش و سربلند.