بوی اسفند....

بوی اسفند

آرام و بی سر و صدا، اسفند از راه رسید و احساس می کنم سنگینی تمام ِ سال در حجم حتی کمتر از سی روزه اش خلاصه شده؛ امسال اما دور از بوی خانه تکانی و خریدِ عید و بویِ همیشگیِ اسفند!

جدایِ از تصادفی که زنِ برادرم را تا عید خانه نشین کرد! در هیاهویِ غمِ از دست دادنِ بزرگ خانواده مان؛ مادر بزرگِ دوست داشتنی ای که روزهای اولِ عید میهمانِ همیشگیِ سفره اش بودیم، دور هم و به دور از لحظه ای درنگِ از دست دادنِ آغوش گرمش.

هنوز لذت سلام و احوالپرسی هایش آرامم می کند!

طعم ِ بوسه های شیرینِ همیشگی اش را مگر می توان فراموش کرد! و خاطراتِ کوتاهی که درس های بزرگی داشت!

به پیشواز آمدن و بدرقه کردنمان تا دمِ دمِ در، حتی با آنکه سختش بود. اصرارش به اینکه بیشتر بمانیم، زودتراز این ها بازگردیم، دعای عاقبت بخیری اش را زمرمه کنیم، یادش باشیم و مراقب خودمان .....

همه توصیه هایش در گوشم نجوا می کند. با تک تک سلولهایم لمسش می کنم . باورم نشده، آن همه مهربانی و عطوفت را می توان به دستانِ سردِ خاک به امانت سپرد. باورم نمی شود همه چیز تمام شد. لذتِ دور ِ هم جمع شدن های شبِ عید. لذتِ عیدی مادربزرگ؛ اسکناس هایی که شاید از روزها قبل لای ِ قرآن جا خوش کرده بودند، تا مایه ی کیفمان باشند. و کوله بارِ خاطراتِ شیرینی که در گوشه و کنارش یادی از اوست!

آی مادر بزرگ!!!

همین عیدِ پارسال بود که گفتی امسال هم دور ِ هم جمع شویم ، تا سالِ دیگر که من نیستم!! همین دیروز بود، قدر ندانستیم. کم قدر دانستیم.

گویی دوام آورده بودی که نوه پسری ات را راهی خانه ی بخت کنی و ساعتی بعد پر بکشی.

روحت شاد و قرین رحمت الهی.

جمعه 02/12/1392