عذاب وجدان

فرقی نمی کند که همه سعی خودت را بکنی تا اصول روانشناسی و تربیتی کودکت را به بهترین نحو اجرایی کنی.

فرقی نمی کند همه کتابهای معروف و سایت های مشهور را زیر و رو کنی تا بهتر یاد بگیری چطور با دختر کوچولویت حرف بزنی.

وقتی ترجیح می دهی صادق ِ صادق از فواید دارویی که میخورد یا مضرات نوشابه و شکلات سخن برانی و یا وقتی ساعت ها با او حرف می زنی و به حرفهایش گوش میدهی و برایش چیزی تعریف می کنی و او هم سری می جنباند و به حرفهایت گوش می دهد و ... اطرافیان در تعجب !! (که چه مادر ِ دیوانه ای!، آخه بچه این سنی چه می فهمد؟)

وقتی با دیدن دندان های خراب شده بغض می کنی و شب خوابت نمی برد و فردا کلی تحقیق می کنی و با پزشک مشورت می کنی و سعی می کنی خودت را فعلا به بی خیالی بزنی!(ولی از تهِ دل افسوس می خوری)

وقتی تمام تلاشت را میکنی تا بهترین راه برقراری روابط دوستانه را با او پیدا کنی و شاید ساعتها به بازی و شادی با او می گذرانی که حتی شوهرت بگوید وای! خوبه خسته نمی شوی!؟

....

باز هم جا برای عذابِ وجدانِ مادرانه داری!!!

ماجرا از اینجا شروع می شود که تا مادری درد ِ دل  میکند که وای بچه ام – که اتفاقا چهار ماهی از ثمین کوچکتر است- دیروز از صبح تا شب فقط یک تخم مرغ آب پز خورد و یک کاسه حلیم و یک موز !!!!!!  چشمهایت چهار تا میشود و شاخ در میاوری!!!!!

مات می مانی که نکند در حق بچه ات کوتاهی کرده باشی!!

بد عذاب وجدانی در این شرایط می گیرم:

آنقدر که من به بحث های تربیتی و روانشناسی اهمیت می دهم به تغذیه نه!!!!!!!! نه که نه؛ تحقیق و تفحص ام به من ثابت کرده که نباید به زور به کودک غذا داد! بهتر است اجازه داد که خودش گرسنگی را حس کند، غذا را بچشد و اگر دوست داشت خودش بخورد ، البته بعضی وقت ها هم با بازی و سرگرمی به او غذا می دهم ولی نه طوری که نفهمد دارد غذا می خورد!!!!

پی نوشت:

-        امروز از آن روزایِ سختِ عذاب وجدانی است، چون با یک مادر صحبت کردم!

-        ثمین تا امروز ، هیچوقت یک دانه تخم مرغ کامل نخورده!!! (آب پز که عمرا، حتی با گوجه و یا سبزی ویا  به شکل الویه و کوکو و ....) و همینطور یک موز ِ کامل!!!!

-        همیشه ترجیح می دهم به جای خوراندن شربت اشتها آور به بچه ، خودش اشتهای خودش را پیدا کند، حالا این مورد هم عذاب وجدانم را تشدید می کند!

-        هیچوقت فکر نمی کردم از خودم این قدر ضعف نشان بدهم و حرفهای کسی این قدر تاثیر در روحیه ام بگذارد!- غیر مستقیم به این نتیجه برسم که اصلا مادر ِ خوبی نیستم-

همان وقت نوشت:

ولی همچنان معتقدم مادر ِ خوب کسی نیست که به زور در حلقومِ کودکش غذا بچپاند تا معده کوچکش را به حد ترکاندن ، حجیم کند!!!!

اعتراف می کنم که بعد از چند دقیقه عذاب ِ وجدان ، در دلم به چنین مادرانی می خندم و به حال کودکان بخت برگشته شان، حسرت می خورم !!