اندر حکایات آتلیه!

آتلیه 16 ماهگی

و اما...

پس از 14 ماه تلاش شبانه روزی بی وقفه (بی وقفه که نه، کاملا منقطع و موجی!) در کشف راهای عکاسی و انتخاب دوربین عکاسی مناسب جهت خرید و فتوشاپ کار کردن و ....

اندکی پس از آن، بررسی آتلیه های تخصصی کودک در سطح شهر و زیر ذره بین نهادن کار و شرایط عکاسی آنها و زیر سر گذاشتن یکی از آنها و ...

پی در پی دندان در آوردن و تب کردن و وزن کم کردن و سرازیر شدن آب بینی سوژه و ... حتی بعدتر ها زایمان  عکاس و قرار های عروسی و حنا بندان و سنگ اندر سنگ پیش پا افتادن

و همزمان به دایی و عمه محترم کودک محترمتر سپردن که در صورت نیاز برای همکاری در عکاسی به آنها متوسل خواهیم شدن و به جان پدر بیچاره غُریدن و نِقیدن که بچه بزرگ شد و آتلیه نرفت و ...!

 بالاخره رفتیم آتلیه!!!

حالا قسمت دوم ماجرا دردناکتر می شود وقتی:

برای ساعت شش برنامه ریزی خواب و غذا و لباس و کیف و کفش و ... همه قسمتهای ماجرا را کردی و با آتلیه تماس می گیری که ما نیم ساعت دیگر ، سر قرار حاضریم  و جواب می شنوی که "صبح باهاتون تماس گرفتیم قرار را به دو هفته دیگر موکول کنیم گوشی را جواب ندادید!!!! آخه امشب علاوه بر عروسی یک مراسم حنابندان هم داریم!!! و .... "

این است به هر مکافاتی شده میری آتلیه و میگی حتی اگه شده یه عکس، ولی فقط همین امشب!!!

(رسیدن مهمان ناخوانده به ماموقع رفتن  و اعصاب خوردی فروش و خرید جدیدِ  وی و ....را هم داخل پرانتز داشته باشید.)

 به عجله خانم عکاس و بی حوصلگی آقای پدر، ناراحتی و  بد قلقی ثمین و سردی هوای سالن را هم اضافه کنید،  تا اندکی به حال من ! دل بسوزانید. (واییییییییییی، آتیییییییش نگیره!!!!)

 و حاصل ما وقع:

تنها چهار تا عکس شد ، دریغ از یک لبخند رضایتبخش روی لبهای دخترک!!!

و با یک قیمت بی نهایت نجومی!!!!!!!

نتیجه گیری اخلاقی:

عمرا بچه ببرم آتلیه!!!!!!!!!!!!