مادر که باشی...

مادر که باشی به جای حس ششم، یه حس هفتم داری- به وسعت آسمون هفتم - که همون حس مادریه!

مادر که باشی همه ثانیه هات  به وقت نفس کشیدن دلبندت تنظیم میشه.

مادر که باشی حاضر نیستی همه دنیا رو با یه لبخند کوچولوی کوچولوت عوض  کنی!

مادر که باشی هر صبح ، به عشق دیدن گلت چشم باز می کنی و هر شب بعد از بوئیدن اون به خواب میری.

مادر که باشی همیشه دلت شور میزنه که زندگی به کام بچه ات شیرین باشه.(یه جورایی هم مزه بقیه طعم ها  به جز شیرینی رو از یاد می بری- خصوصا موقع چشیدن تلخی های زندگی -)

مادر که باشی با یه تب کوچک بچه ات میمیری و با یه نگاه تازه اش جون میگیری.

مادر که باشی قلبتو از جامیکنی و اسم بچه ات رو روش حک میکنی تا همه بدونند صاحب قلبت کیه.(یادت باشه پدرشریک قلب مادره!)

مادر که باشی میخای همه دلخوشی هاتو به حراج بذاری تا ارزش خوش دلی رو به کودکت بفهمونی.

مادر که باشی دلت میخاد قهقهه بچه ات، مشت هق هق بغضهای مچاله شده تو گلوت رو  بخوابونه!

مادر که باشی...

مادر که باشی، دلت میخاد فقط و فقط مادر باشی!!!!

....